Benim için Sinop, doğayı ve doğaya bağlı olan yaşantıyı ilk kez gözlemlediğim, deneyimlediğim, yüzmeyi öğrendiğim, dalından sebzeyi, meyveyi ilk kez yediğim şehirdir. Ayrı bir önemi vardır kısacası. Tatlıca Sıra Şelaleleri yazımda az biraz düşüncelerimi iletmiştim, okumanız temennim.
Bu yazıda ise, yakın zamanda tüm tepkilere rağmen inşaasının başlanacağına karar verilen ve yakın zamanda da başlatılacak olan Nükleer Enerji Santrali öncesi, belki son defa sahip olduğu güzellikle Akliman – İnceburun bölgesindeki rotamdan bahsedeceğim. Uçakla İstanbul’dan havalanırken doğaya yağılan zulmü bir de kuş bakışı görme imkanım oldu ve gerçekten görüntü karşısında hissettiğim şey çok yoğun bir üzüntüydü. İki Deniz Arası rotasında bizzat olan bitene tanık olsamda, bir bütün halinde tüm alanı görmek çok daha etkili bir durum oluşturdu. Şimdi, Sinop’ta da benzer “yapılacak” tavrının nelere neden olacağını daha net görebiliyorum.
Rotaya Dair Notlarım
Toplamda 49 km civarında olan, özellikle 20. km ile 40. km arasında yerleşim yerleri olmayan rotada dikkatli olmakta, ortalama 2 lt. su ve yeteri miktarda yiyecek bulundurmakta fayda var. Bazı bölgelerde patikalardan çıkıp orman içerisinden ilerleyip, bazı bölgelerde çıkmaz alanlara takıldım. Bu nedenle rotayı takip etmeyi düşünüyorsanız sürprizlere hazırlıklı olmanızı tavsiye ederim. Rotanın zorluk derecesi 1-3 arasında değişiyor. Yürüyüşümün önceki günü yoğun yağmur dolayısıyla oldukça zorlu bir zamanda yürümüş olsamda, tüm rotadan oldukça keyif aldım. Detayları ve rotayı aşağıda görüntüleyebilirsiniz.
Çocukluğumdan kalma anıların yanı sıra, bu rotanın bir diğer sembolik önemi, Sinop Merkez – Hamsilos arasının ilk solo yürüyüş yaptığım rota oluşuydu. Sonrasında, yürüyüşleri oldukça sık bir şekilde ve bu ilk solo yürüyüşümün üzerine bir şeyler katarak ilerlemeye devam ettim. Bu nedenle, tek seferde ve kısa molalar dışında mola vermeden yürüdüğüm, çadır yerine bivak kullandığım en uzun rota olmasını istedim ve o niyetle yola çıktım. Planladığım performansın altında, son performansımın üzerinde (amacım 60 km yürümekti) bir yürüyüşle rotayı tamamladım.
Sinop Merkez – Akliman – Hamsilos – İnceburun – Sarıkum Köyü Rotası
Sabah 5 civarında yola çıkıyorum, araştırmalarımda bölgeye dair bir yürüyüş rotasına rastlamadığım için planlamamı buna göre yapıyorum. Emin olduğum tek şey, bir önceki gün yağan yağmur nedeniyle orman içerisindeki yolların balçık, çukurların su dolduğu… Yanılmıyorum.
Belediye binasının önünden ağır ağır başlıyorum adımlamaya, bir süre sokak köpekleri eşlik ediyor. Sarıkum ve sonrasında Hamsilos güneşin doğuşu ile şahane bir şekilde fotoğraflık kareler sunuyor ve Hamsilos’tan itibaren ormana giriş yapıyorum. Yol ilerlemek için oldukça zorlu, bata çıka yürüyor, kimi durumlarda oluşan su dolu çukurlar nedeniyle planladığım rotayı değiştirmek, yolu uzatmak durumunda kalıyorum. Sık, ağaçlık bölgelerde yürümek balçıkta ilerlemekten daha kolay olsada kimi zaman dikenler ve yoğun çalılardan geçiş çok daha ayrı bir zorluk haline gelebiliyor.
Yolda kış için ağaç kesenlerle ve mantar toplayanlarla karşılaşıyorum. Yağmurun ardından coşan orman tüm bereketiyle karşılıyor insanları. Yürürken o kadar çok ve farklı mantarla karşılaşıyorumki, içimden keşke mantarlarla ilgili bilgim olsaydı, toplar, ilk uzun molamda pişirip afiyetle yerdim diye geçiriyorum.
Geçtiğim köylerde köpekler çoğunlukla çıkardıkları yaygara ile kalırken, bir köyde iki arkadaş bu konuyu ciddi bir boyuta taşıyor. Neyseki hızlıca durumu makul bir diyalog içerisine sokup köyden çıkıyorum. Her köy içi geçişte köy imamları ile denk gelip sohbet etme imkanım oluyor, Sinop Nükleer Enerji Santrali ile ilgili köylülerin çoğunun mutsuz olduğunu öğreniyorum. Doğaya karşı olan bu nefrete eşlik eden nükleer aşkının nedenini kimse bilmiyor. En çok da, bölge halkı, STK’lar ve ilgili diğer topluluklar hiçe sayılarak alınan kararlardan, “yaptım oldu” tutumlarından dolayı mutsuzlar. Bir kaç kişiden de “dışarıdan gelen provokatörlerin oyunu, nükleere muhtacız” yorumu duydum ki sunulan argümanlar halihazırda medyada servis edilenlerle aynıydı…
İnceburun‘a vardığımda gün ışığı, deniz, kum, ağaçlar… o an etrafta olan ve bir kareye sığabilecek ne varsa müthiş bir hal alıyor. Türkiye’nin en kuzey noktasındayım. Şimdi, bu manzaraya karşı bir gazoz ya da bir bardak çay olsaydı diye geçiriyorum içimden. Suyum ve kombu çayım tükenmiş durumda. Fener yakınındaki işletme sezon bittiği için hizmet vermiyor, ancak sağ olsunlar, suyumu tazeliyorlar.
Kısa bir molasının ardından tekrar toparlanıp harekete geçiyorum, hedefim Sarıkum Köyü, hava kararmadan önce buraya varıp Türkiye’de yer alan önemli kuş alanları içerisinde 49. sırada yer alan, bir lagün gölü (deniz kulağı olarak da nitelendirilen) olan Sarıkum Gölü‘nü ve 4 km boyunca uzanan sahili görmek istiyorum.
Bölge tam bir kolaj. Kumsal, güneş, orman, göl, canlılar… müthiş. Burada günlerde kamp kurmak şahane olurdu düşüncesi geçiyor zihnimden… Manzaraya karşı keyifle dinlenip, 10 saatlik yolculuğun tüm yorgunluğunu atıyorum üzerimden ve günü sonlandırıyorum.